Лёгкаатлет з г.п. Івянец на працягу тыдня ўдзельнічаў у трох спаборніцтвах: "Языльскай дзесятцы" (Мінская вобласць), прабегу, прысвечаным Дню машынабудаўніка (Мінск) і Маскоўскім міжнародным марафоне свету.
Як паведаміў трэнер Валожынскай ДЮСШ па лёгкай атлетыцы Аляксандр Чарняўскі, працаўнік "Івкон" СП ААТ 51-летні Тадэвуш Жаўток у XXVII Нацыянальным фэсце бегу "Языльская дзесятка", які адбыўся 27 верасня ў горадзе Старыя Дарогі, на дыстанцыі 10 км заняў першае месца. Ён выступаў ва ўзроставай катэгорыі 41 год і старэй.
28 верасня ў Мінску прайшоў прабег, прысвечаны Дню машынабудаўніка, дзе на дыстанцыі 21 км 100 м (паўмарафон) Тадэвуш Жаўток таксама заняў першае месца.
21 верасня на Маскоўскім міжнародным марафоне свету івянчанін таксама паказаў лепшы вынік у сваёй узроставай групе і заняў першае месца.
Аляксандр Чарняўскі нагадаў, што па выніках спартовага 2013 года Тадэвуш Жаўток быў прызнаны лепшым спартоўцам Валожынскага раёна
Крыніца - газета "Працоўная слава" ад 26 верасня 2014 года.
Пра такіх заўзятых садаводаў-агароднікаў, як А. Ч. Арлоўская, звычайна кажуць: у яе не расце толькі тое, што не пасаджана.
Летась, напрыклад, купіўшы з цікаўнасць насенне гарбузоў-гігантаў, Алена Чаславаўна вырасціла з іх рэкордныя плады па 50 кілаграмаў. З агароднінай па парадзе дачкі рызыкнула паўдзельнічаць у конкурся "Мая любімая дача", арганізаваным Мінскхлебпрамам, і не прагадала - заняла першае месца.
У вёсцы Пакуці Івянецкага сельсавета на прысядзібным участку ў 17 сотак працавітая гаспадыня вырошчавае не толькі перцы-памідоры-агуркі і ўвесь стандарт
... Чытаць далей »
З Мікалаем Яўстафавічам Кузьмічом і яго жонкай Лідзіяй Данілаўнай я пазнаёміўся ў час адной з камандзіровак у Івянец. Па дакументах дзядуля значыцца вязнем канцэнтрацыйнага лагера. Які душэўны і цялесны боль насамрэч хаваецца за такімі афіцыйна-скупымі, насцярожанымі словамі? Гэту тайну прыадкрыў былы Auschwitzgefanger…
Аўшвіц – такую назву выкарыстоўвалі нацысты для абазначэння аднаго з самых страшных сваіх тварэнняў – канцэнтрацыйнага лагера Асвенцым. Успаміны пра яго змрочныя засценкі, вялізныя папялішчы з таго, што некалі было жывымі людзьмі, ураджэнец вёскі Дольная Рута Карэліцкага раёна Мікалай Яўстафавіч Кузьміч пранёс праз усё жыццё. Цень перанесенага болю і голаду доўгі час азмрочвала ад прыроды прыветлівы, усмешлівы твар мужчыны.
Час, вядома, лечыць. Але поўнага “выздараўлення” так і не адбылося. З іншага боку, вымушанае зняволенне і не зламала чалавека, а дало моцную, трывалую загартоўку на ўвесь адведзены Богам век.
Мікалай Яўстафавіч пасля заканчэння Шчучынскага заат
... Чытаць далей »
5 августа 2014 года в городе Кошалин (Польша) состоялась деловая встреча потомков владельцев Ивенецких земель. В ней приняли участие Станислав Плевако, потомок владельцев имения Дьяковщина, Анджей Жебровский, потомок владельцев имения Тупальщина, Адам Конаржевский, потомок владельцев имения Москалевщина.
На встрече обсуждались возможности расширения знания об Ивенецком крае в Польше и Европе, развития туристического бренда «Ивенецкое графство» и т.д.
На фото (слева направо) - Станислав Плевако, Анджей Жебровский, Адам Конаржевский.
Адметнасцю Сівіцы з’яўляюцца дабротныя, дагледжаныя сядзібы і будынкі, якія ў летні сезон шчодра аздабляюц-ца пышнай зелянінай і яркімі кветкамі, надаючы прывабнасць і гармонію ўсёй вёсцы. Па ўсім відаць: жывуць тут працавітыя людзі, самавітыя гаспадары…
Ідучы па галоўнай вуліцы, міжволі запыняеш позірк на высокім, блакітным, з белымі налічнікамі доме. Акаймляюць яго разлапістыя кустарнікі з вялікімі шапкамі кветак белай гартэнзіі, заварожваючы сваёй нябеснай пекнатой і велічнай прыгажосцю. Налюбаваўшыся гэтым дарам прыроды, скіроўваю ў хату, каб сустрэцца з тымі, хто стварае гэту прыгажосць.
Ветліва сустрэў мяне гаспадар дома Віктар Міхайлавіч Келер, пенсіянер, у мінулым калгасны ветэрынар. Пражылі яны з жонкай Тэрэсай Мар’янаўнай больш за 40 гадоў актыўнага, багатага на розныя падзеі жыцця.
Як і ў кожнай сям’і, было ўсё – радасці і поспехі, праблемы і перажыванні, але заўсёды трымаліся разам, падтрымліваючы адзін аднаго.
Новый веломаршрут под названием «Маскалеўская вандроўка» (Москалевское путешествие) создается в окрестностях деревни Покути (в 5 км от городского поселка Ивенец). Протяженность маршрута составит около 10 километров. Он будет проходить по живописным местам, когда-то входившим в состав Ивенецкого графства. В будущем часть маршрута будет включена в ответвление веломаршрута по «Воложинским гостинцам».
Данные о создаваемом маршруте: начинается и заканчивается в д. Покути, места посещений: д.Ткачи, д.Родники, «имение Москалевщина», д.Петрово, «застенок Мендаровщина», д.Покути (Перелесанка), речка Ивенчик.
На маршруте можно увидеть:
- могилы и памятник четверым братьям, погибшим во время Второй мировой войны;
- навесной пешеходный мостик через речку Ивенчик в д.Ткачи;
- водный источник (по-белорусски криница) около д.Ткачи;
- песчаный карьер;
- руины хозяйственных построек бывшего имения Москалевщина;
- памятник землякам в д.Родники;
- усадьба и хозяйственные постройки бывшего фольварка Петрово;
У вёсцы Сівіца адбылося асвячэнне паклоннага крыжа.
Яшчэ ў 2013 годзе з благаславення настаяцеля Свята-Еўфрасіннеўскай царквы айца Віктара было вызначана месца ўзвядзення крыжа на скрыжаванні вуліц Маладзёжнай і Палявой.
Калісьці на гэтым месцы была пустэча, якая пралягала да дома Карпанавых. Па ініцыятыве і непасрэдным удзеле бацькоў і Віталія Карпанава, тэлевядучага, саліста групы «Дразды», пачалося добраўпарадкаванне: пасаджаны дрэвы, засеяна трава…
Акрыляе і дае натхненне ўстанаўленне паклоннага крыжа, пры ўзвядзенні якога прысутнічаў ігумен Афксенцій – настаяцель Свята-Ражаство-Багародзічнага мужчынскага манастыра, наш зямляк, ураджэнец вёскі Трокі.
Працавалі на ўзвядзенні Крыжа не толькі праваслаўныя, але і католікі. Асаблівую ўдзячнасць выказваем Янушкевічу Дзмітрыю, Арцішэўскаму Генадзю, Калачыку Леаніду.
Трохметровы дубовы крыж выраблены Дзмітрыем, народным умельцам прыхода Святой Жываначальнай Тройцы горада Мядзеля.
1 чэрвеня ў Ивенецком дзіцячым доме-інтэрнаце для дзяцей з асаблівасцямі фізічнага развіцця сустракалі прадстаўнікоў дабрачыннай арганізацыі "Ротары клуб" з Францыі.
Яны даставілі спецыяльны мікрааўтобус з пад'ёмнікам для перавозкі дзяцей на інвалідных калясках.
Дырэктар дзіцячага дома-інтэрната Алена Петрашкевіч распавяла перадгісторыю з'яўлення ва ўстанове гэтак неабходнага спецаўтатранспарту:
– Даўняя сяброўка дзіцячага дома-інтэрната беларуская фотамадэль Крысціна Кучынская часта бывала тут, унікала ва ўсе нашыя праблемы. І калі гутарка зайшла аб тым, што неабходны спецыяльны транспарт, таму што шматлікіх дзяцей прыходзіцца пераносіць на руках, а некаторыя наогул не маюць магчымасці выехаць за тэрыторыю ўстановы, Крысціна паабяцала што-небудзь прыдумаць і пасадзейнічаць у рашэнні праблемы. Праз некаторы час яна паведаміла, што ў яе ў Францыі ёсць сяброўка, чалец "Ротары клуба", якая адгукнулася на просьбу аб дапамозе і падлучыла да гэтага сваіх аднаклубнікаў.
Алена Петрашкевіч дадала, што каля года чальцы клуба збіралі сродкі, каб наб
... Чытаць далей »
Пад’язджаем да дома і бачым, што цяпер тут ідзе рамонт. У правай частцы ўжо стаяць шклопакеты. На дварэ – будаўнічыя матэрыялы і хлопец у рабочай форме.
Дзверы ў дом адчыненыя, клічам гаспадароў і праз колькі хвілін з’яўляецца Соф’я Апалінараўна.
Аляксандр Манцэвіч, рэдактар нашага выдання, ужо быў у гэтым доме. Праўда, яшчэ недзе ў 1978 годзе. Тады яго сустракаў бацька спадарыні Соф’і, Апалінар Фларыянавіч. Балваны – яго рук справа. Як і распісаныя сцены ў доме, карціны, самыя розныя драўляныя вырабы.
Тады спадар Аляксандр спытаўся ў творцы, адкуль жа ў яго прозвішча такое.
– Пуп зямлі тут! Вось і я Пупко, – сказаў Апалінар Фларыянавіч.
– Бацька быў жартаўнік, ён і сапраўды мог так сказаць, – ківае гаспадыня і праводзіць нас у пакой, сцены якога яшчэ ў юнацтве распісаў яе бацька.
Знаёмства з Алегам Раманоўскім, з Івянецкі краязнаўцам і былым дырэктарам музея, і Валянцінай Адамовіч, цяперашняй дырэктаркай музея, канчаткова пераканалі нас у тым, што Івянец – вельмі загадкавае месца.
− Самая распаўсюджаная, але малаверагодная версія, што назва мястэчка паходзіць ад слова іва, як і Іўе. Але існуе версія, што ў паганскія часы тут была гара, на якой пакланяліся багіні Жыве. І на балтыйскіх мовах назва мястэчка гучала як Жывéнец, − кожную гісторыю, якую расказваў Алег Раманоўскі, ён расказваў так, быццам сам прысутнічаў пры ўсіх гістарычных падзеях. І пра пасяленні Вітаўта, і пра званы, якія адносна нядаўна вярнулі ў касцёл, і пра жыццё і маладосць Дзяржынскага, які таксама нарадзіўся ў гэтых месцах. Але была адна гісторыя, дзе без Алега Раманоўскага не абышлося.
